Zwierzęta należące do stekowców są niewielkich rozmiarów. Posiadają one cechy charakterystyczne dla gadów (np. jajorodność) i ssaków (np. typowy dla ssaków układ krążenia i oddychania).
Należące do stekowców kolczakowate są jednymi z najdłużej żyjących ssaków. Mogą dożyć nawet 50 lat.
Dziobakowate
Dziobak
Wygląd
Długość ciała dziobaka wynosi 30 -45 cm, długość ogona 10 -15 cm, masa ciała waha się w granicach 0,5 -2 kg.Ciało jest spłaszczone grzbietowobrzusznie, ogon szeroki, płaski, kończyny są krótkie, skierowane na boki. Giętki, skórzasty pysk o rogowych krawędziach ma kształt kaczego dzioba, ale jest od niego proporcjonalnie zdecydowanie większy. Palce są spięte błoną pławną, która na lądzie może się częściowo cofać. Oprócz tego wyposażone są w ostre pazury. Dziobak ma małe oczy i nie posiada małżowin usznych. Jego futro jest gęste, barwy ciemnobrązowej ze srebrzystym nalotem, od strony brzusznej srebrnoszare.
Występowanie
Areał występowania dziobaka obejmuje wschodnią Australię, od Queenslandu po Tasmanię. Został on także wprowadzony na Wyspę Kangurzą. Gatunek ten był zagrożony na początku XX w., ale dzięki odpowiednim działaniom obecnie nie grozi mu wyginięcie i na niektórych obszarach swego występowania jest on liczny.
Tryb życia
Dziobak zamieszkuje brzegi jezior, rzek i strumieni. Kopie w nich nory składające się z komory gniazdowej i korytarzy. Na lądzie porusza się niezbyt szybko, natomiast świetnie czuje się w wodzie i potrafi doskonale nurkować. W czasie kiedy znajduje się podwodą jego oczy, uszy i otwory nosowe są szczelnie zamknięte, a narządem zmysłu staje się wrażliwy dziób zaopatrzony w receptory dotyku oraz receptory prądów elektrycznych. Zwierzę to poza okresem godowym prowadzi samotny, osiadły tryb życia. Jest aktywne nocą.
Odżywianie
Dziobak wyrusza na żer o zmierzchu. Poluje wyłącznie w wodzie, ale zdobyty pokarm zjada na lądzie wynosząc go spod wody w torbach policzkowych. Nie odbywa wędrówek w poszukiwaniu pokarmu. Żywi się larwami owadów, słodkowodnymi krewetkami, ślimakami, małżami, pierścienicami. Muszle miażdży rogowymi krawędziami szczęk. Ofiary wyszukuje dotykiem i przy pomocy receptorów prądów elektrycznych,które odbierają sygnały elektryczne emitowane przez denne bezkręgowce. W jego szerokim ogonie gromadzą się zapasy tłuszczu.
Rozmnażanie i rozwój
Samica przed złożeniem jaj buduje specjalną norę, do której wejście położone jest poniżej lustra wody. Od wejścia stromy, ciasny korytarz prowadzi do suchej komory mieszkalnej. Tam w gnieździe wysłanym sierścią samica składa 2 -3 jaja, które następnie wysiaduje umieszczając je między ogonem,a brzuchem. Młode wylęgają się po ok. 10 dniach. Są ślepe i niedołężne. Samica karmi je mlekiem spływającym z gruczołów mlecznych na sierść. Młode nie ssą (brak sutek), lecz zlizują pokarm matki. Laktacja trwa 3 -4 miesiące, a w 4 miesiącu życia młode zaczynają opuszczać norę. Dziobak żyje ok. 15 lat.
Kolczatkowate
Kolczatka australijska
Wygląd
Długość ciała kolczatki waha się w granicach 35 -53 cm, ogon ma ok.9 cm, a waga wynosi 2,5 do 6 kg. Ten ssak wielkości królika wyglądem przypomina jeżozwierza. Ma ciało pokryte pokryte krótkim futrem i długimi, ostrymi kolcami. Kończyny są krótkie, stopy szerokie, palce opatrzone mocnymi pazurami. Bezzębny pysk (zwany dziobem) ma kształt rurkowatego ryjka i jest powleczony rogową substancją. Na jego końcu znajduje się szpara, którą zwierzę to może wysuwać długi, lepki język.
Występowanie
Kolczatka australijska zamieszkuje tereny skaliste, leśne i pustynne Australii i Nowej Gwinei.
Tryb życia
Jest to zwierzę aktywne w nocy. W dzień kryje się wrozpadlinach skalnych, norach i spróchniałych pniach. Na terenach, gdzie nie czuje się zagrożona wychodzi na żer już po południu. Żyje pojedynczo. W razie niebezpieczeństwa ma zwyczaj zakopywać się w ziemi z dużą szybkością, używając do tego wszystkich czterech kończyn. Jeśli zostanie zaskoczona na kamienistym podłożu zwija się w kolczastą kulkę jak jeż. Ssak ten charakteryzuje się słabym wzrokiem, natomiast doskonałym węchem.
Odżywianie
Pożywienie kolczatki stanowią owady i ich larwy, głównie mrówki i termity. Do złowienia ich używa długiego, ruchliwego, lepkiego języka, który może wsuwać do rozkopanego mrowiska , termitiery, czy w pęknięcia kory lub dziuple. Zjada również dżdżownice. Na terenach suchych może nie pobierać pokarmu nawet przez kilka tygodni.
Rozmnażanie i rozwój
Kolczatka jest jednym z 3 obecnie żyjących stekowców. Oznacza to, że pomimo że jest ssakiem składa jaja. Mają one średnicę 13 -15 mm, a ich skórzasta osłona jest pokryta lepkim śluzem ułatwiającym utrzymanie ich w torbie inkubacyjnej znajdującej się na brzuchu. Samica składa zwykle 1 jajo. Po ok. 10 dniach młode przebija się przez bardzo mocną osłonkę używając do tego rogowego wyrostka na końcu pyszczka. Samica nie ma sutków, młode karmione jest mlekiem spływającym po włosach z plam mlecznych znajdujących się na brzuchu. Jest ono zaraz po wykluciu niedołężne i nagie, pozostaje w torbie matki do momentu osiągnięcia długości 8 -10 cm, tj. ok. 7 tygodni. W tym czasie zaczyna się pokrywać kolcami, co zmusza samicę do pozostawiania go w gnieździe. Jednak jeszcze przez kilka miesięcy jest karmione mlekiem i pozostaje pod opieką matki do ok. roku, kiedy to osiąga dojrzałość płciową. W niewoli kolczatka może dożyć 50 lat.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz